Na pewno urodzenie dziecka w młodym wieku rzadziej wiąże się ze społeczną stygmatyzacją niż jeszcze 10 lat temu. Coraz więcej szkół wyższych organizuje projekty poświęcone rodzicom na uczelni, a także stara się zapewnić im miejsca do karmienia dzieci – o czym opowiadają nam poniżej Rzecznicy Praw Studentów. Procesy poznawcze człowieka – podział i charakterystyka. Procesy poznawcze dziecka w wieku przedszkolnym. Zaburzenia funkcji poznawczych u dzieci. Umysł ludzki nie uzyskuje wiedzy o rzeczywistości na podstawie danych otrzymanych z narządów zmysłu, lecz aktywnie odwzorowuje i tworzy model postrzeganego obiektu w pewnej symbolicznej Kobiety uzależnione od alkoholu w czasie ciąży częściej rodzą dzieci z FAS. Zespół diagnozuje się zwykle w dzieciństwie, chociaż pierwsze objawy FAS są widoczne już po urodzeniu. Mimo to nie zawsze postawienie diagnozy jest tak oczywiste, dlatego czasami stawia się ją później, nawet w dorosłym życiu chorego. Jakie są objawy FAS? Nietrzymanie moczu to mimowolne częściowe lub całkowite opróżnianie pęcherza moczowego. Może być spowodowane zaburzeniami dróg moczowych lub chorobami układu nerwowego (brak kontroli nad odruchem opróżniania pęcherza). nietrzymanie moczu z nagłym parciem. Wysiłkowe nietrzymanie moczu jest najczęstszym typem, a spowodowane jest Kryzys wieku średniego – objawy. Dysonans pomiędzy dotychczasowymi życiowymi dokonaniami a nieuświadomionymi dotąd potrzebami może wywołać szereg objawów i zachowań. Należą do nich: obniżenie nastroju – uczucia smutku, przygnębienia, rezygnacji, które mogą przerodzić się w depresję, napady złości, irytacji Ciąża po 40-tce oczywiście jest możliwa – najlepszym tego dowodem są celebrytki, które nierzadko dopiero w tym wieku zostają mamami. Należy jednak mieć świadomość, że po ukończeniu czterdziestego roku życia jest o wiele trudniej zajść w ciążę. Dzieje się tak z powodu znacznie zmniejszonej rezerwy jajnikowej, czyli liczby Choroba Alzheimera u młodych ludzi. Wczesna postać Alzheimera jest chorobą genetyczną i niestety ta postać choroby ma zazwyczaj ostry przebieg. Objawy nie różnią się wtedy diametralnie u ludzi w starszym wieku. Istotną cechą wyróżniającą dziedziczność jest gwałtowność objawów i nagły postęp choroby. Menopauza – czasami przychodzi za wcześnie. Istnieje jeszcze jeden ważny powód, dla którego menopauzę tak łatwo przegapić. Osiągając wiek typowy dla menopauzy (przeciętna kobieta wchodzi w okres klimakterium między 40. a 58. rokiem życia), czujemy się zwykle za młode na zakończenie życia reprodukcyjnego. Jak jednak zauważają W ostatnich dekadach – myślę, że od lat 70. ubiegłego wieku, wiek pierwszej ciąży u kobiet w krajach rozwiniętych znacznie się przesunął wzwyż. Jest to zarówno kwestia zmian społecznych ról kobiet, jak i powszechnego stosowania skutecznych metod antykoncepcji, umożliwiających świadome planowanie założenia rodziny. dr n. med. Maria Rell-Bakalarska, reumatolog. Osteoporoza to choroba przewlekła, która często rozwija się bezobjawowo, "okradając" w tym czasie szkielet z zasobów wapnia. Dlatego też nazywana jest cichym złodziejem kości. Niestety rozpoznanie stawiane jest zbyt późno, gdy proces jest już zaawansowany. fMiPhl8. Zespół Ehlersa i Danlosa to grupa chorób, które różnią się obrazem klinicznym. Ich przyczyną są mutacje genów odpowiadających za syntezę kolagenu i innych składników tkanki łącznej. W zależności od mutacji występującej u pacjenta dominują objawy ze strony określonego układu, na przykład skóry, układu mięśniowo-szkieletowego czy krwionośnego. Zespół Ehlersa i Danlosa – na czym polega?Zespoły Ehlersa i Danlosa to grupa 13 zespołów genetycznych, w których przebiegu dochodzi do zaburzeń syntezy kolagenu i innych składników tkanki łącznej, zaburzeń metabolicznych, a w konsekwencji do defektów budowy i funkcji tkanki łącznej. Poszczególne zespoły różnią się między sobą mutacją, która je wywołuje oraz typem zaburzeń tkanki łącznej będącym jej konsekwencją, a także obrazem klinicznym. Sposób dziedziczenia również nie jest identyczny we wszystkich zespołach Ehlersa i Danlosa – niektóre dziedziczone są w sposób autosomalny dominujący, inne autosomalny recesywny, a ponadto niekiedy mutacje powstają spontanicznie i choroba występuje u członka rodziny, u której we wcześniejszych pokoleniach jej nie obserwowano. Najczęściej występującym zespołem jest Zespół Ehlersa i Danlosa z nadmierną ruchomością stawów – dotyczy 1 przypadku na 10 000 urodzeń. Natomiast najcięższym jest Zespół Ehlersa i Danlosa naczyniowy. Zespół Ehlersa i Danlosa – objawyObjawy występujące w poszczególnych zespołach są różne. Najbardziej typowymi symptomami dla całej grupy zespołów są te dotyczące stawów (nadmierna ruchomość), skóry (zwiększona rozciągliwość) i naczyń krwionośnych (delikatność i kruchość ścian). Jednak lista możliwych objawów jest o wiele dłuższa. W zespole Ehlersa i Danlosa mogą występować następujące zaburzenia: nadmierna ruchomość stawów – może wystąpić już u noworodków, np. jako wrodzone podwichnięcie stawu biodrowego, a w dorosłym życiu może prowadzić do częstszego występowania choroby zwyrodnieniowej stawów; zaburzenia skóry – w przypadku zespołu Ehlersa i Danlosa jest ona nie tylko nadmiernie rozciągliwa, ale także delikatna, cienka i czasami określana jako przezroczysta, a ponadto łatwo ulega uszkodzeniom; dłonie i stopy mają charakterystyczny „starczy” wygląd ze względu na głębokie bruzdy obecne już w młodym wieku; kruchość ścian naczyń krwionośnych – jest przyczyną licznych zaburzeń: od łatwego siniaczenia, poprzez wczesne powstawanie żylaków kończyn dolnych, aż po występowanie wad zastawek serca, tworzenie się tętniaków, zagrażające życiu rozwarstwienia i pęknięcia ścian naczyń czy pęknięcia wspomnianych tętniaków; obniżenie napięcia mięśniowego, zaniki mięśniowe, przykurcze w stawach, niekiedy pęknięcia ścięgien lub samych mięśni; przewlekłe bóle dotyczące układu kostno-stawowego; zniekształcenia w obrębie układu kostnego – zarówno szkieletu osiowego (dotyczące kręgosłupa (skolioza, kifoskolioza), klatki piersiowej i kości czaszki), jak i obwodowego – szczególnie w obrębie stóp i palców rąk; zaburzenia metabolizmu tkanki kostnej – skutkują wczesną osteopenią i osteoporozą, a co za tym idzie zwiększonym ryzykiem złamań niskoenergetycznych; u dzieci opóźnienie rozwoju ruchowego i wzrostu; zaburzenia struktury narządów wewnętrznych – wynikają z kruchości tkanek; skutkują zwiększoną tendencją do powstawania uchyłków ( w esicy czy pęcherzu moczowym) oraz wzrostem ryzyka pęknięcia narządów, np. macicy w czasie ciąży; osłabienie ścian jamy brzusznej oraz dna miednicy i zwiększone ryzyko powstawania przepuklin czy wypadania narządu rodnego u kobiet; liczne zaburzenia narządu wzroku – od ciężkich wad wzroku wynikających z zaburzeń refrakcji, obecności zeza, poprzez wady budowy twardówki i rogówki oraz zwiększone ryzyko odwarstwienia siatkówki, po możliwe pęknięcie gałki ocznej; zaburzenia narządu słuchu – również całkowita głuchota; wady wrodzone podniebienia i zębów; wczesne i ciężkie choroby przyzębia – mogą prowadzić do utraty uzębienia. Zespół Ehlersa i Danlosa – jak się go rozpoznaje?Podejrzenie zespołu Ehlersa i Danlosa wysuwa się na podstawie kryteriów klinicznych choroby. Do potwierdzenia rozpoznania konieczne jest wykonanie badania genetycznego i identyfikacji mutacji. Wyjątkiem jest EDS z nadmierną ruchomością stawów, który rozpoznaje się jedynie za pomocą kryteriów klinicznych. Jako badania pomocnicze zastosowanie znajdują badania obrazowe (rentgenowskie, tomografia komputerowa, ultrasonografia czy badanie echokardiograficzne) oraz badanie okulistyczne, laryngologiczne, stomatologiczne i wiele innych, ukierunkowanych na diagnostykę lub kontrolę zmian występujących w konkretnych układach i narządach. Zespół Ehlersa i Danlosa – leczenieZespół Ehlersa i Danlosa jest przyczyną zmian dotykających licznych narządów i układów. W związku z tym liczba i rodzaj interwencji terapeutycznych, jakie mogą okazać się konieczne, jest bardzo długa i dotyczy wielu specjalności lekarskich i lekarsko-dentystycznych, np.: w przypadku nadmiernej ruchomości stawów istotnym działaniem jest fizjoterapia, głównie kinezyterapia ukierunkowana na zwiększenie siły mięśni, która pomaga w stabilizacji stawów; niekiedy należy zastosować zaopatrzenia ortopedyczne ułatwiające poruszanie się, a w najcięższych przypadkach konieczna jest operacja ortopedyczna; gdy u pacjenta występują osteoporoza i patologiczne złamania, stosuje się leki przeciwosteoporotyczne; w przewlekłym bólu podaje się leki przeciwbólowe i przeciwzapalne; w przypadku zmian obejmujących układ sercowo-naczyniowy konieczne mogą okazać się interwencje kardiochirurgiczne lub z zakresu chirurgii naczyniowej ratujące życie. Każdy pacjent ze stwierdzonym Zespołem Ehlersa i Danlosa w zależności od typu musi pozostawać pod opieką specjalistów, poddawać się kontroli stanu zdrowia w zalecanym przez nich harmonogramie oraz dostosowywać swą życiową aktywność do stanu organizmu, np. unikać sportów kontaktowych, dźwigania ciężarów, ściśle kontrolować ciśnienie tętnicze krwi ze względu na możliwość rozwoju tętniaka oraz pęknięcia tętnicy. Przeczytaj również:Problemy ze stawami – co suplementować? Fot: Dan Race / Alzheimer w młodym wieku jest wywołany przez mutacje genetyczne. To schorzenie dziedziczone po co najmniej jednym z rodziców. Wczesne objawy choroby obejmują zaburzenia pamięci i kłopoty z orientacją. Choroba Alzheimera jest spowodowana zmianami zwyrodnieniowymi w mózgu. W jej przebiegu zmniejsza się ilość istoty szarej we wnętrzu mózgu oraz jego objętość. Przyczyna choroby to tzw. blaszki amyloidowe, zwane też blaszkami starczymi. Czym jest choroba Alzheimera? Choroba Alzheimera to najczęściej występujący rodzaj otępienia. Schorzenie jest nieuleczalne, można leczyć jedynie jego objawy i opóźniać jego rozwój. Zalicza się je do chorób białkowych, spowodowanych przez nieprawidłowe pofałdowanie łańcucha białkowe. Alzheimera diagnozuje się na podstawie wywiadu rodzinnego i rozmowy z chorym. Przeprowadza się takie badania jak tomografia komputerowa oraz magnetyczny rezonans jądrowy. Wykonuje się także testy pamięci, głównie w dalszym przebiegu choroby, aby ocenić stan pacjenta. Zobacz film: Na czym polega choroba Alzheimera? Źródło: 36,6 Alzheimer w młodym wieku - przyczyny Istnieją dwie postaci choroby Alzheimera: dziedziczna, zwana też rodzinną, oraz sporadyczna. Większość przypadków zachorowań wywołuje postać sporadyczna, która nie występuje w rodzinie i rozwija się z reguły po przekroczeniu 65. roku życia. Z kolei postać dziedziczna wywołuje objawy Alzheimera u młodych osób, przed ukończeniem 65 lat. Może pojawić się nawet u osób w wieku 20-30 lat. Ma zazwyczaj ostrzejszy przebieg niż choroba niezwiązana z dziedziczeniem. Charakter schorzenia jest autosomalny dominujący - oznacza to, że przynajmniej jeden z rodziców chorego cierpiał na Alzheimera. Znane są trzy geny (APP, PSEN 1 i PSEN 2), których mutacje wywołują kłopoty z pamięcią i zmiany związane z otępieniem. Najmłodsza osoba, u której pojawiły się objawy choroby ma 17 lat. Alzheimer - objawy u młodych Początki Alzheimera zaczynają się w sposób trudny do zauważenia. U osób w młodym wieku obserwuje się zapominanie pojedynczych informacji bądź niewielkie problemy z koncentracją. Towarzyszą im także łagodne problemy z orientacją w czasie i przestrzeni. Pojawiają się też kłopoty z przyswajaniem i odtwarzaniem nowych faktów. Trudności z doborem słów także mogą oznaczać początki Alzheimera w młodym wieku. Aby odróżnić chorobę od zwykłych problemów z pamięcią, należy zwrócić uwagę na ich zakres. Zdrowa osoba, która nie pamięta o jakiejś sytuacji potrafi przypomnieć sobie inne związane z nim elementy. Może nie zjawić się na umówionym spotkaniu, ale wie, skąd zna osobę, z którą się umówiła. Jeśli zapomni jej imię, nadal będzie zdawała sobie sprawę, że to jej znajomy. Z kolei osoba z chorobą Alzheimera nie tylko nie będzie mogła przypomnieć sobie, jak nazywa się jej znajomy, ale także tego, skąd go zna. Zobacz film: Alzheimer - metoda wczesnego wykrywania. Źródło: Dzień Dobry TVN Alzheimer w młodym wieku - łagodne otępienie Pierwsze objawy schorzenia obejmują kłopoty z zapamiętywaniem nowych informacji oraz dotyczą tzw. pamięci operacyjnej. Oznacza to, że u chorego pojawiają się kłopoty z przypomnieniem sobie wykonywanych aktualnie czynności. Alzheimer u młodych we wczesnym stadium objawia się także zaburzeniami uwagi i koncentracji. Może to powodować trudności z zapamiętaniem, gdzie chory odłożył klucze lub po co przyszedł z kuchni do pokoju. Łagodne otępienie obejmuje też - pojawiające się z czasem - wahania nastroju oraz gwałtowne i szybkie zmiany zachowania. Niekiedy obserwuje się wesołość bez powodu, nadmierną drażliwość bądź nietaktowne odnoszenie się do innych. Zmiany zachowań mogą występować wraz z zaburzeniami osobowości, w tym utratą dotychczasowych zainteresowań. U niektórych osób rozwija się też epizod depresyjny. Zdarza się, że depresja poprzedza pojawienie się innych objawów choroby Alzheimera. Chory może zacząć wycofywać się z życia towarzyskiego. W tym momencie jest nadal samodzielny, wykonuje większość czynności samoobsługowych. Może potrzebować pomocy, kiedy wybiera się w nieznane miejsce lub musi załatwić jakąś sprawę. Zobacz także: Leki stosowane w chorobie Alzheimera Zobacz film: Co możemy zrobić, aby nie zachorować na Alzheimera? Źródło: 36,6. Alzheimer u młodych - kolejne fazy choroby Alzheimer w młodym wieku z biegiem czasu ogranicza jednak możliwości w zakresie codziennego funkcjonowania. Nastrój chorego i jego samopoczucie pogarszają się. Zachowania są niekontrolowane i nieadekwatne do sytuacji. Zmiany w osobowości są wyraźnie zauważalne. Osoba z Alzheimerem nie potrafi przewidzieć skutków swoich działań. Traci też możliwość myślenia abstrakcyjnego oraz właściwej obserwacji rzeczywistości. Przez to nie potrafi funkcjonować w społeczeństwie, ani dalej wykonywać swoich obowiązków zawodowych. Chory nie zapamiętuje nowych informacji i wydarzeń. Jego orientacja w czasie i przestrzeni znacząco się pogarsza. Dochodzi do tego, że gubi się nawet w znanym otoczeniu i we własnym domu. Myli fakty z przeszłości z tym, co wydarza się w danej chwili. Nie rozpoznaje bliskich i nie potrafi zająć się podstawowymi czynnościami takimi jak ubieranie się bądź korzystanie z toalety. Może oskarżać swoich opiekunów o kradzież ubrań bądź pieniędzy, bywa mocno rozdrażniony. W ty stadium choroby potrzebuje całodobowej opieki. Wiele nowotworów we wczesnych stadiach może nie powodować objawów. Szczególnie takich, które da się łatwo wychwycić. Obserwacja sygnałów, jakie daje nam nasz organizm, jest szczególnie ważna w przypadku wielu chorób. Oto objawy, które są typowe dla raka jajnika. Przez wiele lat rak jajnika był określany jako "cicha" choroba. Wynika to z faktu, że nawet w miarę postępu choroby, jego objawy łatwo przegapić. Albo pomylić z innymi dolegliwościami. Choć najczęściej jest diagnozowany u kobiet powyżej 50. roku życia, rak jajnika może dotknąć w każdym wieku. Szczególnie narażone są kobiety mające mutację w genach BRCA1 i BRCA2, bezdzietne, zmagające się z zaburzeniami hormonalnymi czy cierpiące na zespół Lyncha. Typowe objawy We wczesnych stadiach nowotworu jajnika mogą nie towarzyszyć mu konkretne objawy. Wynika to z faktu, że ten typ raka może rozwijać się w ukryciu przez bardzo długi czas. Jeśli jednak zauważasz je u siebie ok. 12 razy w ciągu miesiąca, koniecznie porozmawiaj o tym ze swoim lekarzem. Lekarze wskazują na cztery główne objawy raka jajnika: wzdęcia ból miednicy lub brzucha szybkie uczucie sytości po jedzeniu częstomocz i uczucie silnego parcia na pęcherz. Do innych symptomów wskazujących na rozwój nowotworu jajnika zalicza się zmęczenie, bóle pleców, dyskomfort podczas seksu, obrzęk brzucha, niewyjaśniona utrata wagi i upławy. Te objawy mogą powodować także inne dolegliwości, ale jeśli zauważyłaś, że ostatnio się nasilają albo dopiero zaczęły się pojawiać, udaj się do ginekologa. Tylko lekarz będzie w stanie ocenić, co jest przyczyną twoich zdrowotnych problemów. Poradnik Zdrowie: nowotwory ginekologiczne Leczenie raka jajnika Leczenie raka jajnika jest zależne od wielkości i rodzaju raka, jaki posiadasz. Ważna jest także lokalizacja nowotworu i ogólny stan zdrowia pacjentki. Do głównych metodach leczenia zalicza się operację, chemioterapię, a także leczenie hormonalne i celowane.